Bomen zijn relaxed

Bomen zijn relaxt

Vind je ook niet?

Soms wordt ik wel eens vergeleken met een bomenknuffelaar. Hoe dat komt? Werkelijk geen idee, waarschijnlijk vanuit een gebrek aan kennis. Ja, niet omdat ik niet weet wat ik moet doen en daarom maar bomen ga knuffelen. Maar omdat men een idee denkt te hebben van wat ik doe… daarmee een mening vormt, een tijdje met die mening loopt, af en toe eens met andere mensen praten, die hun mening ondersteunen. 
Nu praten ze natuurlijk ook met mensen die het tegengestelde vertellen… maar dat wordt door het RAS weggefilterd. Lees mijn andere blogs over focus daarover.

Bomen zijn echt relaxt. Laten we eerlijk zijn, ze staan in weer en wind… gewoon stabiel, met beide benen op de grond, ze dragen ecologisch bij aan het ecosysteem, zorgen ervoor dat alles op aarde kan leven door de zuurstof die ze produceren.

Af en toe zijn er van die bomen/planten die het spontaan begeven. Wat doen we dan? We kopen een nieuwe, stoppen die in de grond met wellicht een beetje liefde. Echter hoogstwaarschijnlijk niet omdat we nog balen van het feit dat die oude spontaan begaf. Vaak kijken we niet verder dan of het wel genoeg water heeft gehad. Oké, diegenen die zich er wat meer in verdiepen checken de zuurtegraad van de grond misschien nog of controleren of ze in de zon/schaduw of half schaduw moeten staan. Niet dat ik een plantenkenner ben hoor… maar ik weet wel dat planten verschillende soorten grond nodig hebben. Maar verder dan dat gaat het niet. Hoeft toch ook niet? Hij is toch gewoon dood gegaan, meer toch niet? Dat is het probleem…

Zo is het ook met mensen. Onlangs ontving ik een dame met angst voor de snelweg voor de derde maal. Dat was het probleem… Nu scheelt het dat ik ben opgeleid door Edwin Selij en die zegt altijd… ‘hmm… is dat wel zo?’ Die heeft me geleerd alles in twijfel te trekken. Want… hoe weet je dat? 
Toen ik de betreffende dame aan de telefoon had stelde ik enkele vragen die ertoe leidden dat er al een levensverhaal los kwam. Dit hebben we al snel maar even bewaard… en verdeeld over drie sessies.

Raad eens waar we uiteindelijk op uit kwamen? Inderdaad… iets heel anders en veel diepers dan angst voor de snelweg. Die angst bleek namelijk een gevolg te zijn, een symptoom. Het echte probleem had te maken met een gebrek aan zelfliefde, zich niet goed genoeg voelen, gebrek aan erkenning. Dit heeft ze in drie sessies losgelaten. Eén van de andere symptomen is trouwens ook opgelost. Het lichaam is weer overgaan op vetverbranding. De beschermingslaag is niet meer nodig. O ja, ze heeft inmiddels ook al weer op de snelweg gereden, zonder angst, zonder een naar gevoel. Maar dat is maar bijzaak natuurlijk… 😉

Datzelfde geld voor de dood van die boom/plant. Dat is een symptoom. Je moet verder kijken… dieper… de grond in… en daar kom je erachter dat er misschien wel een larve van een meikever zit die de boel verziekt… of iets anders wat heeft voorkomen dat er een goede fundatie is ontstaan, goede wortelvorming heeft voorkomen.

Ik ga weer verder, het bos in, bomen knuffelen.

Fijne dag!